Forum Chrześcijańskie :: Przegląd tematu - Historia PDF 9-12

Piotr_ · Wysłany: Sob 23:07, 09 Gru 2017 Temat postu:

(temat do góry)

Piotr_

Historia PDF 9-12

(streszczenia:)

Rozdział IX
Monarchia przed Piastami.

Po śmierci Wandy, rządziło Polską Dwunastu Wojewodów. Według Prokosza rządy sprawowali przez dwadzieścia lat. Tak jak było za poprzednich rządów Dwunastu Wojewodów, prywata tej grupy doprowadziła do kryzysu.

Na zjeździe w Gnieźnie postanowiono zatem ponownie wybrać króla. Wybrano Leszka, jednego z tych właśnie dwunastu. Panował jako Leszek I. W kronikach wystepuje także jego drugie imię Przemysław. Podczas koronacji do ręki dano mu berło, na głowę czapkę Polaka. Rządy objął w 700 Roku Pańskim. Odzyskał wszystkie ziemie utracone podczas rządów Dwunastu Wojewodów.

Prokosz pisał: "Znak jego Rycerski, szczyt brunatnawy w polu czerwonem na chełmie pawi ogon mający. Na którym Szczycie, xiążęcym zostawszy, Przemysł Orła białego zażywać począł."

Jan Długosz pisał, że Leszek panował szczęśliwie kilka lat i skończył rządy z pomyślnością; nikt bowiem w tych czasach nie odważył się na ziemie Polskie jawnej wymierzać napaści, odkąd Węgrom i Morawcom tak ciężką zadał klęskę. Niestety, po jego śmierci, potomstwo jego nie zostało uznane za właściwe do sprawowania rządów.

Leszek II nazwiskiem Chytry. Roku Pańskiego 780, 6 października wybrany poprzez konkurs wyścigów konnych, w których oszukiwał, bo rozsypał pod rywalami gwoździe. Został pozbawiony tronu tego samego dnia.

Leszek III - (według Długosza Leszek II) pierwszy król polski, który podczas pokoju ćwiczył wojsko, do czego stworzył miejsce na gonitwy. Postać godna szacunku. Rządca sprawiedliwy i skromny, panował Polakom Leszek drugi przez lat wiele zwycięzko i szczęśliwie i w sędziwej starości życia dokonał w Roku Pańskim 800.

Leszek IV - (według Długosza Leszek III) zwany Walecznym, zaczął panować w 800 Roku Pańskim. Nowe krainy orężem swoim zdobył i do swego państwa przyłączył. Obronił słowiańską Pannonię od Greków i Italów. Z żony prawej jednego tylko miał syna, któremu było na imię Popiel. W starości złożył Sejm wielki w Gnieźnie. Podbite państwa rozdzielił pomiedzy 20 synów spłodzonych z różnymi żonami - w Roku Pańskim 814. Jan Długosz w swoich Rocznikach wymienia te miasta. Leszek IV zmarł w 824 roku.

Popiel I (Pompilius, Pompil) rozpoczął panowanie w Roku Pańskim 825. Był tchórzem i żarłokiem, przeniósł stolicę do Kruszwicy wedle swoich upodobań. Próżnował jakby nie był księciem. Żaden bohaterski czyn nie uświetnił jego panowania. Zmarł w 830 Roku Pańskim.

Popiel II w chwili śmierci ojca Popiela I miał 12 lat. Opiekowali sie nimi stryjowie, którzych otruł za namową saskiej księżnej Rychy. Rycha (Ryxa) zawróciła mu w głowie, co powodowało, że miała duże wpływy w Polsce, a poprzez jej osobę wpływy w Polsce miał jej rodzimy dwór saski.

Ciała otrutych stryjów zamiast być pochowane, wrzucono do jeziora Gopło. Z powodu rozkładu ciał rozmnożyły się myszy, z którymi Popiel nie mógł sobie poradzić i zagryziony przez nie zmarł w 840 Roku Pańskim. Jan Długosz wyjaśnił, że wielu dziejopisów traktowało to jako karę Bożą dla zabójcy, osobliwe i cudowne zdarzenie.

Popiel II porzucił obyczaje przodków. Po jego śmierci rozpoczęło się bezkrólewie, bo kolejne sejmy nie potrafiły wybrać nowego króla.

(źródła: pisma Jana Długosza i Prokosza)

Rozdział X
Pierwsi Piastowie

(streszczenie:)

Według Prokosza, bezkrólewie i zamieszanie po śmierci Popiela II doprowadziło do głodu. Wtedy Opatrznosć Boża zadziałała, aby dać Polsce nowego króla.

Jan Długosz pisał o mieszkańcu Kruszwicy imieniem Piast. Mieszkał w wiejskiej chacie. Piastem zwany był z powodu wyglądu (podobieństwa do piasty koła, która jest gruba).

Za życia króla Popiela nieznani pielgrzymi przyszli do królewskiego zamku w Kruszwicy i poprosili o schronienie. Tam nie ugoszczono ich, pielgrzymi musieli znaleźć schronienie gdzie indziej. Ugościł ich ów Piast.

Miał on syna, który kończył właśnie siedem lat, więc zgodnie z ojczystą tradycją dziecko miało mieć postrzyżyny i nadane imię. Dwaj goście Piasta dokonali postrzyżyn syna i nadali mu imię Ziemowit.

Tego samego dnia znikli bez śladu. Prokosz pisał, że przedstawili się Piastowi jako Jan i Paweł. Długosz pisał, że mogli to być męczennicy Jan i Paweł, których święto obchodził kościół dnia dwudziestego szóstego Czerwca. Feliks Koneczny uważał ich za uczniów Metodego.

Prokosz pisał o niezwykłej gościnie u Piasta, podczas której przybywało jedzenia zamiast ubywać. To uznano za szczególny znak Bożej opatrzności. Kilka dni później pielgrzymi oznajmili Piastowi o tym, że zostanie wybrany na króla. Przepowiadają o przyszłym Królestwie Polskim.

Tylko Piast był wskazany jako godny panowania. Jan Długosz pisze, że "trudno wierzyć, z jakim zapałem wszyscy panowie i szlachta pokwapili się w przyznaniu mu tak wysokiej godności. Jakoż nazajutrz stawają licznie zgromadzeni na placu zwyczajnym, i Piasta jednomyślnie królem ogłaszają;"

Nie zważano na to, że był wieśniakiem, bez szlacheckiego pochodzenia. Był ubogi.

Rozpoczał panowanie 15 lipca Roku Pańskiego 842. Założono mu na głowe czapkę Polaka, do rąk dano mu jego berło i na szabli wielkiego Lecha składając ręce, wierność mu poprzysięgali.

Piast zmarł po długich latach mądrego i szczęśliwego panowania w Roku Pańskim 862, po wytępieniu wielu zdrożności, które od Popiela wzięły były początek. Bardziej za ojca niż za króla był uważany.

Ziemowit.

Po śmierci Piasta, za zgodą powszechną, syn jego Ziemowit został królem obrany. Ziemowit (według Prokosza: Ziemowidz) jedyny syn Piasta rozpoczął panowanie Roku Pańskiego 862. Zaprowadził porządek w wojsku, za co Polska powinna mu być wdzieczna. Prokosz szczegółowo pisał o jego zwycieskich walkach z naszymi sąsiadami, nieprzyjacielsko do Polski nastawionymi. Nie latami, lecz wojnami wyczerpany Ziemowit zmarł Roku Pańskiego 892.

Wrocisław.

Starszy syn Ziemowita Wrocisław panował tylko cztery lata (892-896), karty z opisem panowania są puste. Pisze o tym autor książki "Prokosz, Kronika Słowiańsko-Sarmacka." Janusz Bieszk, wyd 2017.

Leszek.

Młodszy syn Ziemowita, Leszek rozpoczął panowanie w 896 roku. Został uznany za króla, przydano mu tylko opiekę niektórych panów do czasu pełnoletności. Podobnie jak ojciec umarł wyczerpany pracami wojennymi. Zmarł w Roku Pańskim 921.

Ziemomysł.

Po długich latach panowania Leszka urodził mu się syn, którego przyjściem na świat ucieszony, nadał mu przy postrzyżynach imię Ziemomyśl, co znaczy myśl o ziemi, chcąc samem znaczeniem imienia wmówić w niego pilną baczność i staranie o ziemi Polskiej, do której zarządu przyszłego był przeznaczony.

Ziemomysł rozpoczął panowanie Roku Pańskiego 921. Troskał się zaś książę Ziemomyśl i ubolewał bardzo, że małżonka jego była przez długie lata niepłodna. Mniemał bowiem, że ród jego bezpotomnie wygaśnie. Ale Bóg opatrzny nad wszystkiemi, i błogosławiący cnotliwym, u którego żaden czyn dobry nie zostaje bez nagrody, odmienił wadę jej niepłodności, iż poczęła.

(źródło: pisma Jana Długosza i Prokosza)

Rozdział XI
Uzdrowienie i Chrzest Mieszka I

(streszczenie:)

Jan Długosz szczegółowo opisuje sprawę nowonarodzonego Mieszka, syna Ziemomysła. Mieszko urodził się niewidomy. Królowa po urodzeniu Mieszka ponownie zapadła w chorobę niepłodności.

Dziecię też urodzone i wzrastające w swojem kalectwie przez lat kilka nie czyniło żadnej nadziei, iżby mogło przejrzeć kiedy na oczy, i zdawało się pozbawionem wzroku na zawsze. Mieszko przez całe siedm lat od przyjścia na świat nie widział.

Alić Bóg litościwy, chcąc narodowi Polskiemu po tylu wiekach okazać swoję łaskę, i podobnie jak inne narody oświecić go światłem wiary, dopuścił z niezbadanych wyroków swoich, iżby książę ten urodził się ślepym i nędzę tak przykrego kalectwa lat siedm cierpiał, a dotknięty ślepotą oczu, więcej za to widział umysłom, i za łaską Zbawiciela uwolniony wreszcie od ślepoty cielesnej, tem chętniej siebie i naród Polski uwolnił od ciemnoty i błędów bałwochwalstwa, w których tak długo był ponurzony.

Mieszko w siódmy roku życia miał być postrzyżony (zwyczaj pogański) i otrzymać imię. Otrzymał wtedy imie Mieszko, które znaczy w jezyku polskim zamieszanie, bo zrobił w narodzie zamieszanie z powodu ślepoty. Bano się bowiem, że po śmierci ojca Ziemomyśla zamieszanie jeszcze się powiększy.

Zaproszeni na postrzyżyna panowie i szlachta nagle oznajmiono Ziemomyślowi, że mieszko widzi. Łuska na oku Mieszka rozsunęła się. Wszyscy jednakowo mówili, że uzdrowienie Mieszka jest znakiem przyszłego oświecenia narodu.

Po śmierci Ziemomyśla, panowie i szlachta stwierdzili następstwo Mieszka (Mieczysława). Inne interpertacje imienia to Miecsław (mający sławę)

Nowy władca w poufnych rozmowach skarżył się na swoją bezdzietność. Pojawili się u niego mężowie chrześciańscy, duchowni i świeccy, z sąsiednich krajów, którzy zaglądali niekiedy do jego dworu, bo zaczęli już rozsławiać w Polsce wiarę chrześcijanską.

Doradzili Mieczysławowi, aby wraz z narodem, porzuł cześć bałwanów, skłonił się do poznania prawdziwego Boga i przyjął wiarę chrześciańską, obiecując, iż wtedy uzyska, potomstwo i dostąpi błogosławieństwa.

Mieczysław za przestrogą wyznawców porzucił nałożnice i poprosił poprzez posłów książęcia Czeskiego o córkę jego Dąbrówkę, którą jako jedyną i prawą małżonkę zaślubić postanowił. Książę Czeski odpowiedział, że nie pogardzi tak dostojnym i znakomitym zięciem, byle tylko porzucił błędy pogańskie.

Posłowie wrócili do Polski, przekazali wolę księcia. Panowie w Polsce różnili się w zdaniach, chcieli sprawę odłożyć do następnego dnia.

W nocy Bóg natchnął Mieczysława surową przestrogą, aby sprawy nie zaniedbywali. Dzięi temu objawieniu książe Polski i starszyzna uchwalili jednomyślnie poddać się świętej wierze w Chrystusa.

Opory w Polsce były, ale Dąbrówkę do Gniezna sprowadzono.

Tegoż dnia, przyjąwszy Sakrament chrztu, książę Mieczysław wziął poświęcenie innego Sakramentu, zaślubiając dziewicę Dąbrówkę obrządkięm chrześciańskim: ku czemu zaprosiwszy książąt sąsiednich, obchodził gody weselne w Gnieznie z wielką
wspaniałością przez dni kilka.

Rozdział XII
Początki Kościoła w Polsce

(streszczenie:)

Po chrzcie i ślubie Mieszka, kruszono bałwany i posągi bogów fałszywych. Pamiątka tego kruszenia i topienia fałszywych bogów i bogiń utrzymuje się po dziś dzień w niektórych wsiach Polskich, gdzie w Niedzielę czwartą postu (Laetare) zatykają na długich żerdziach wizerunki Dziewanny i Marzanny, a potem rzucają i topią je w bagnach

W Rok Pańskim 966 Mieczysław założył dwa arcybiskupstwa i siedem katedr.

Jan Długosz szczegółowo opisuje początki Kościoła w Polsce:

(streszczenie:)

Najpierwej w Gnieźnie i Krakowie założono dwie arcykatedry:

Gnieźnieńską, pod wezwaniem i ku czci Najwyższego Boga i Rodzicy jego Maryi Panny, z której wypłynęło źródło powszechnej łaski i zbawienia.

Krakowską zaś, na usilne prośby małżonki swojej księżny Dąbrówki, pod wezwaniem Ś. Wacława, nowego w owym czasie Męczennika, którego taż księżna Dąbrówka rodzoną była siostrzenicą.

A chociaż ten w narodzie Słowiańskim pierwszy zajaśniał świętością chwały i męczeństwem, chciał jednak Mieczysław, aby Gnieźnieńska stolica miała pierwszeństwo i utrzymała zaszczyt celniejszy, a Krakowska iżby po niej była drugą.

Dla powagi tych stolic arcybiskupich założył siedm innych biskupstw:

Poznańskie,
Smogorzewskie (potem Wrocławskiem),
Kruszwickie (potem Włocławskie),
Płockie,
Chełmskie,
Lubuskie
Kamieńskie;

Wszystkie poddał pod arcybiskupstwo Gnieźnieńskie i Krakowskie.

Kościół Smogorzowski ku czci Ś. Jana Chrzciciela;
Poznański, ku czci Świętym Piotrowi i Pawłowi;
Kruszwicki czyli Włocławski - Najświętszej Maryi Pannie;
Płocki - Zygmuntowi Świetemu, królowi i Męczennikowi;
Chełmski chwale Krzyża Świetego;
Kamieński Ś. Janowi Chrzcicielowi;
Lubuski Ś. Janowi Ewangeliście;

Idzi biskup Tuskulański, kardynał, wysłany do Polski od papieża Jana XIII, potwierdził wszystkie biskupstwa Polskie, jako to: obie arcykatedry, Gnieźnieńską i Krakowską, tudzież katedry biskupie Poznańską, Wrocławską, Włocławską, Płocka, Chełmską, Lubuską i Kamiońską, i każdej diecezji granice nadał i oznaczył.

W Roku Pańskim 967 Mieczysław wszystkie kościoły przez siebie założone wybudował z murów mocnych, acz niskich i ciasnych, według ówczesnego sposobu i zwyczaju.

Potem za sprawą Adelaidy, siostry Mieszka I ochrzczone zostały Węgry. Węgierski książe Gejze chcąc poślubić Adelaidę, przyjął najpierw chrzest. Stało się tak za namową Mieszka.

(źródło: Roczniki, Jan Długosz)